В избранные
Смотреть позже
שײנע פעטע פייגעלע, וואָס שלאָגט איר פעטן בויך און נאַטירלעכע ציץ, שאָקלט מיט איר זאַפטיק טאָכעס אין די הייזעלעך, ציט זיך מיט איר גומען פּיצל, זויגט און לעקן, זיך פאָרשטעלן, אַז דאָס איז דיין האָן. געשלעכט צאַצקע מיט און נאָכקרימען ידזשאַקיוליישאַן. היים פעטיש, אסמר מיט רעדן.
די מולאַטטאָ איז אַלע אַזוי דראָבנע, ניט נאָר איר טיץ, אָבער אויך איר מינק און טאָכעס. און וואָס וועגן איר טאַליע, וואָס אַ טאַליע, פּונקט ווי אַ מוראַשקע ס טאַליע. אלעס אינגאנצן האט די ענג פיס געכאפט סתם א משוגענער פון אזא פיק. נאָר זי איז געװען די אײנציקע, װאָס האָט געקרימט, און דער מאַן איז געװען גאָר אַ הילצערנער, מיט אַזאַ פּיצל און אַ מולאַט לעבן איר? כ’האָב עס קוים געמאַכט ביזן סוף, אַלץ איז געווען געשוואָלן און שייגעץ, כ’האָב זיך כּמעט צען מאָל געמאַכט.